بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم
إِلَهِی أَنْطِقْنِی بِالْهُدَی، وَ أَلْهِمْنِی التَّقْوَی

در سلسله اصول عقاید، بحث ما رسید به بحث امامت، تفسیری برای اولی الامر در سطح عموم و ساده و روان گفته شد. الان هم یک اشاره‌ای به مسئله غدیر خیلی فشرده و کوتاه بشود و از این بحث بگذریم. سعی میکنم بحث را یک جوری بگویم که دیگر انشاء الله تا آخر عمرتان فراموش نکنید، چون قصه غدیر را همه ما شنیده ایم و بلد هستیم ولی حال اینطوری که عرض میکنم عنایت بفرمایید. البته دلیلی که الان بحث میشود، چون سلسله بحثهای اصول عقاید رسید به امامت و اگر نه این بحث غدیر یا باید به مناسبت عید غدیر گفته بشود و یا مثلاً مناسبتهای دیگر، الان چون حلقه وار داریم پیش میرویم، نمیشود که انسان بحث امامت را بگوید و اشاره به غدیر نکند، خیلی فشرده

۱- پیامبر از بعثت تا هجرت

آن مقداری را که شما بلد هستید از شما سوال کنم، پیغمبر ما چه سنی به پیغمبری رسید؟ بسیار خوب، چهل سالگی. کجا به نبوت مبعوث شد؟ مکّه، سه سال فردگیری می‏کرد مخفیانه، افرادی را پیدا می‏کرد و می‏ساخت، بعد از سه سال هم دستور از طرف خدا آمد که الان دیگر مخفیانه کار نکن، علنی شروع به فعالیت بکن، ده سال هم شروع به فعالیت کرد علنی، پیغمبر شد پنجاه و سه ساله، که سیزده سال است که دارد فعالیت می‏کند. یه سه سال و یه ده سال. بعد می‏خواستند که پیغمبر را بکوبند خیلی در محاصره اقتصادی قرارش دادند، گفتند کسی به پیامبر و اطرافیان پیامبر داد و ستد نکند، اینها مجبور شدند و رفتند در کوهستانهای مکه، آنجا مدتی را زندگی می‏کردند، خیلی توهین و جسارت، پیروانشان را می‏گرفتند زیر شکنجه، روی ریگهای داغ می‏خواباندند، شلاق می‏زدند تا بالاخره توطئه‏ای شد، بنا شد از گروه ‏های مختلف افرادی پیدا شوند، شبانه بریزند درِ خانه پیغمبر و پیغمبر را بکشند.

۲- پیامبر از هجرت تا فتح مکه

پیامبر هجرت کرد، از مکه هجرت کرد به مدینه. فاصله‏اش می‏دانید چقدر است؟ پانصد فرسخ. فاصله بین مکه و مدینه را چیزی نگویید فقط با چشمهایتان ببینید که چقدر است…، چند تا؟ هشتاد تا، یک خورده معطل شدید تا یادبگیرید ولی دیگر یادتان نمی‏رود، چیزی را که آدم معطل شد تا یاد گرفت، دیگر یادش نمی‏رود. خوب، هشتاد فرسخ هجرت کرد و آمد به مدینه، چه سنی وارد شد؟ سن پنجاه و سه سالگی، شش سال فعالیت کرد. الان سال چندم هجری است، بعد از شش سال، سال چندم هجری می‏شود؟ سال ششم، پنجاه و سه ساله آمد و شش سال هم فعالیت کرد و بعد رفت مکه و مردم و کفار مکه، مشرکین مکه فهمیدند که پیغمبر دارد می‏آید مکه، آمدند بیرون مکه و مسلمانها را برگرداندند، نمی‏گذاشتند پیامبر وارد، می‏خواستند نگذارند، علیای حال بنا بود جنگی بشود و جنگی نشد و آنوقت موفقیتی نشد سال ششم، برگشتند آمد مدینه دوسال باز فعالیت کرد که شد سال هشتم هجری.

۳- پیامبر از فتح مکه تا ماجرای غدیر

بعد از سال هشتم هجری که پیغمبر شده شصت و یک ساله بود، سال هشتم هجری رفت و بت‏ها را کوبید، مکه را گرفت، بعد از فتح مکه آمد، باز هم از شما می‏پرسم، مواظب باشید، باز هم آمد و دو سال فعالیت کرد و شد سال دهم هجری، پیغمبر شد، شصت و سه ساله، سال آخر عمر پیامبر است و می‏خواهد برود مکه، اعلام کردند به اطراف مدینه که هرکس می‏خواهد برود مکه، بیاید مدینه و با کاروان و در رکاب حضرت محمد (ص) برود مکه، جمعیت از اطراف ریختند مدینه، گفتند حالا که ما می‏خواهیم برویم مکه، برویم مدینه و با کاروان پیامبر برویم. پیامبر حرکت کرد، آمد و حالا خصوصیاتش مفصل است که کجا آمد و چه وقت رسید و وضع چطور بود، در وسط راه به قبر مادرش رسید و الی آخر، آمد مکه و مراسم حج را انجام داد، دارد از مکه برمی گردد،

۴- ماجرای غدیر

رسید به منطقه‏ای به نام غدیر، غدیر یعنی گودی، یک آیه نازل شد، آیه‏اش اینست «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ» (مائده/۶۷) و بعد «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ» اگر انجام ندهی «فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ» بعد «وَ اللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ» حالا شد، ترجمه آیه را برایتان بگویم: «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ» یعنی چه؟ یعنی ای رسول. «بَلِّغْ» یعنی چه؟ یعنی ابلاغ کن، «ما أُنْزِلَ» یعنی آنچه نازل شده، «مِنْ» یعنی از، «رَبِّکَ» یعنی از طرف خدا. ای رسول ابلاغ کن آنچه را که از طرف خدا نازل شد، آنچه را که به تو گفتم که به مردم بگو، بگو «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ» اگر نگویی و انجام ندهی «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ» رسالت خدا را انجام نداده‏ای. بگو، و اگر نگویی زحمات بیست و سه ساله تو هدر رفته است «وَ اللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ» خداوند حفظ می‏کند تو را از مردم، بگو و وحشت نداشته باشد. پیغمبر از کجا برمی گردد؟ از مکه. چند سالش است؟ شصت و سه سال، سال آخر عمر او، سال آخر عمر از مکه برمی گردد، این آیه نازل شد، ای رسول «بَلِّغْ ما» بگو آنچه که ما گفتیم، فقط امروز من و شما یکخورده کمک هم بکنیم، یکخورده حواسمان را جمع کنیم، مسئله (ما) را بررسی کنیم. (ما) یعنی چه؟ این ما چی است.

دوستان عزیز ما دینمان یک اصولی دارد و یک فروعی، اصول دین ما توحید هست و نبوت هست و معاد، که امامت را بعد از آیه پیدا می‏کنیم و می‏گذاریم. فروع دینمان هم نماز هست و روزه هست و جهاد هست و خمس هست و زکات هست و حج هست و امر به معروف هست و نهی از منکر، این هم از فروع. می‏خواهیم بگوییم این (ما) چی است، ای رسول «بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْک» بگو آنچه را که گفتیم، یعنی بگو دین را. کجای دین بوده است که پیغمبر تا سال آخر عمرش هنوز به مردم نگفته بود که حالا که سال آخر عمرش است و دارد از مکه برمی گردد، حالا می‏خواهد بگوید، یکی یکی بررسی کنیم. بیایید بگوییم که شاید توحید است «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» یعنی آقای رسول بگو که «لا إِلهَ إِلاَّ اللَّهُ» بگو یگانگی خدا را، پیغمبر تا آخر عمرش توحید را به مردم نگفته بود؟ توحید را همان روزهای اول به مردم فرمود «قُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ تُفْلِحُوا» پس نمی‏توانیم بگوییم که «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» یعنی بگو «لا إِلهَ إِلاَّ اللَّهُ» توحید را بگو، توحید را بیست و سه سال پیش گفته بود، توحید قطعاً نبوده است.

بگوییم که نبوت است «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» آهای رسول بگو آنچه که گفتی، بگو آنچه را که نازل شده است، یعنی بگو که من پیغبر هستم. پیغمبر تا بیست و سه سال از پیغمبریش رفته است تا سال آخر عمرش هنوز به مردم نگفته که من پیغمبر هستم؟ می‏شود بگوییم که نبوت است؟ نه، قطعاً نبوت خودش را هم گفته بود. «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» یعنی ای رسول بگو معادی هست. من قبل از آنکه هجرت کنم به مدینه آن روزی که در مکه بودم، همان سالهای اول، معاد را گفته بودم، «الْقارِعَهُ مَا الْقارِعَهُ» (قارعه/۲-۱) کوبنده و عجب کوبنده «إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها» (زلزال/۱) و آیات مربوط به معاد را هنوز هجرت نکرده، گفته بود، معاد هم نیست.

پس این ما چی است؟ اگر امروز این (ما) را با هم معنا کنیم، خیلی روشن می‏شویم، «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» بگو آنچه را که گفتیم، یعنی اینکه بگو که مردم نماز بخوانند، پیغمبر تا سال آخر عمرش به مردم نگفته بود که نماز بخوانند و اما این چهار دستور، دستور روزه و جهاد و خمس و زکات، سال دوم هجری است. روزه و جهاد و خمس و زکات، اینها را هم سال دوم هجری دستورش آمد و الان سال چندم هجری است؟ دهم. چون پنجاه و سه سالگی هجرت کرد و ده سال هم ماند، پس دوم هجری قانون روزه و جهاد و خمس و زکات گفته بود. چند سال پیش گفته است؟ هشت سال پیش گفته. «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ» بگو که مردم روزه بگیرند، خوب هشت سال پیش گفتم و هشت سال است که مردم روزه می‏گیرند.

«یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» بگو که مردم جهاد بروند، من هشت سال پیش گفتم و بارها اینهایی که الان آمده ‏اند مکه، بارها جهاد رفته‏اند. «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» که خمس بدهند و یا زکات بدهند، هشت سال است که اینها خمس و زکات می‏دهند. پس اینها هم نبوده است. بیاییم، بگویم که حج باشد، حالا که از مکه برمی گردی، «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» بگو که مردم بروند به حج. می‏شود؟ خوب دارند از مکه برمی گردند، مثل اینکه یک کسی که از حمام برمی گردد، از در حمام می ‏آید بیرون، بگویم آقا بهداشت خوب چیزی هستش، خیلی خوب قبلاً باید بگویی، من خودم رفتم و حمام هم رفته‏ام.

«یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» یعنی اینکه بگو که مردم امر به معروف و نهی از منکر بکنند، می‏شود اینها باشد، نه، چون قصه یک چیزی است که پیغمبر وحشت دارد، خدا می‏گوید وحشت نداشته باش. الله، خدا «یَعْصِمُکَ» حفظ می‏کند تو را «مِنَ النَّاسِ» از شر مردم. تو را حفظت می‏کند، پیداست یک چیزی است که پیغمبر از گفتنش وحشت دارد، امر به معروف و نهی از منکر را، سفارش به خوبی‏ها و جلوگیری از مفاسد چیزی نیست که پیغمبر از گفتنش وحشت داشته باشد. چون اگر پیغمبر می‏خواست از گفتنش وحشت داشته باشد آن روزی باید بترسد و وحشت داشته باشد که یکی بود و نه حالا که میان هزارها مسلمان است، آن روزی که یکی بود و میان هزارها بت و خداهای اینها مبارزه کرد، نترسید، حالا که این همه مسلمان و انصار و اصحاب دارد بترسد؟ پس قطعاً امر به معروف و نهی از منکر هم نبوده است، پس این (ما) چی است؟ «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ» ای رسول «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ» بگو آنچه را که گفتم از طرف خدا، بگو چی چی است، این (ما) نه توحید است و نه نبوت است و نه، معاد و نه نماز و نه روزه و نه حج.

۵- اگر رهبر معصوم نباشد از اسلام فقط اسم باقی می‌ماند

این (ما) چی است؟ و از طرفی دیگر می‏گوید «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ» اگر انجام ندهید بقیه زحمات هم به هدر می‏رود، معلوم می‏شود یک چیزی است مسئله که تمام آنها بند به همین است، یعنی اگر این نباشد توحید هم نابود می‏شود، بله، اگر رهبر نباشد، رهبر معصوم، عوض خدا، طاغوت می ‏آید، پس اگر تا رهبر نباشد، رهبر خوب نباشد، به جای توحید می‏شود طاغوت، شرک، آدم پرستی می‏شود عوض خداپرستی. اگر رهبر معصوم نباشد برنامه‏ های پیغمبر هم یکی پس از دیگری از بین می‏رود. اگر رهبر معصوم نباشد، خبرهای معاد را هم ما از جایی بلد نیستیم، چون قابل تجربه نیست. خصوصی غیر از اعلام است، یکوقتی شما به من می‏گویی که تو آدم خوبی هستی، خصوصی، می‏گوییم بسیار خوب. یکوقت می‏گوییم آقا این را بنویسم من می‏خواهم در روزنامه پخش کنم، در سطح عمومی حاضر نیستی بگویی، چون می‏ترسی که سر و صداش در بیاید اما خصوصی حاضر هستی که بگویی که شما آدم خوبی هستی و من هم به شما می‏ گویم که شما آدم خوبی هستی. بنده الان به شما می‏گویم که شما خوب محصلی هستی اما اگر خواسته باشم، بنویسم و در روزنامه پخش کنم یکخورده وحشت دارم، می‏گویم نکند که شما مخالف داری و من اگر بنویسم که فلانی محصل خوبی است، مخالفین شما کارشکنی کنند. یک وقتی اینجا اعلام کردن است، بله، پیامبر درباره حضرت علی (ع) تکه هایی و سفارشاتی، قطعه قطعه و بریده بریده، گاه و بی گاه، فرموده بود اما این یک اعلامیه است، می‏خواهد در غدیر خم حالا که همه حاجی‏ها جمع هستند، می‏خواهد عمومی بگوید، گفتن عمومی با خصوصی خیلی فرق دارد.

اگر رهبر معصوم نباشد به جای توحید طاغوت می ‏آید، رهبر معصوم نباشد، مکتب پیغمبر یکی یکی از بین می‏ رود. شما الان در کشورهای اسلامی چون رهبر معصوم از بین رفته است، فقط «لَا یَبْقَی مِنَ الْإِسْلَامِ إِلَّا اسْمُهُ» (کفایهالأثر، ص‏۱۵) به قدری این اسلام قانونه ایش را از اینطرف و آنطرف عوض کرده‏ اند، دیگر فقط اسمش کشور اسلامی است، چیزی از اسلام باقی نمانده است. مثل یک ماشین، دیده‏ اید یک ماشین گاهی وقتها به قدری چنان تصادف می‏کند، کوبیده از اینطرف، از آنطرف، یک جوری این ماشین درب و داغان می‏شود که دیگر وقتی کسی نگاهش می‏کند، می‏گوید: «ما یبقی من الماشین الا اسمه» فقط اسمش باقی مانده، هیچی از آن نمانده، نه موتور دارد و نه صندلی دارد و نه هیچی، گاهی وقتها. حالا، ببینید، اگر رهبر معصوم نباشد، نمازها هم بی روح می‏شود، دو میلیون می‌‏ایستند و نماز می‏خوانند، هفتصد میلیون مسلمان، کمتر، بیشتر هستند ولی چون روح ندارند، رهبری خوبی ندارند، رهبرهای آنها افراد عیاشی هستند، رهبرهای آنها لیاقت ندارند، می‏بینی یک عده کمی در سر اینها می‏زنند و اینها همه را استعمار می‏کنند. واقعش این است که برنامه خمس و زکات جمع آوری است، بیت المال درست جمع آوری بشود و به جا مصرف بشود، این رهبر لایق می‏خواهد. مسئله جهاد و نوع جهاد و فرمان جهاد و شناخت مورد جهاد این هم یک رهبری لایق می‏خواهد. خلاصه مسئله رهبری اگر بود همه کارها درست می‏شود و اگر نبود، قرآن می‏گوید فلان گروه را زیرو رو کردیم، «وَ أَتْبَعْناهُمْ فی‏ هذِهِ الدُّنْیا لَعْنَهً وَ یَوْمَ الْقِیامَهِ هُمْ مِنَ الْمَقْبُوحینَ» (قصص/۴۲) فلان گروه را زیر و رو کردیم، برای اینکه رهبرشان خوب نبود «وَ اتَّبَعُوا» برای اینکه اینها پیروی می‏کردند، «وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ کُلِّ جَبَّارٍ عَنیدٍ»(هود/۵۹) چون اینها تبعیت می‏کردند از فرمان ستمگران لجباز، چون رهبرشان، رهبر خوبی نبود، اینها در این دنیا و در آن دنیا، چی؟

خلاصه‏ اش اگر رهبر خوب باشد، جامعه هم نقاط ضعفی داشته باشد حل می‏شد. یک مثال بزنم، یک ماشین است که راننده ‏اش خوب است، حالا اگر مسافرها هم پوست تخم مرغ و پوست تخمه هم ریختند، گرچه بد می‏کنند، سیگار می‏کشد، پوست تخمه می‏ریزد، پوست پرتقال می‏ریزد، گاهی در ماشین وضعش ناجور است اما چون راننده خوبی است، باز آدم یک اطمینانی دارد، اما اگر یک ماشین سوپر دولوکس، راننده خیلی راننده شیک اما رانندگی بلد نیست، مسافرها همه دولوکس و ماشین سوپردولوکس، همه اتو کشیده، اما اگر راننده، یک راننده درستی نباشد، بالاخره این ماشین،…،

قرآن می‏گوید جمعیتی را ما زیر و رو کردیم برای اینکه «وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ کُلِّ جَبَّارٍ عَنیدٍ» تبعیت می‏کردند از فرمان‏های ستمگران. اگر تبعیت، بله قربانگوی، جامعه اگر بله قربانگوی رهبران آلوده بود، بدبخت است گرچه خیابانهایش آسفالت باشد و آبهایش توی لوله کشی باشد، چون رهبر جنایتکار است این جامعه رو به سقوط است، اما اگر رهبر، رهبر حق باشد، گرچه تمدنشان کمرنگ باشد، اگر رهبر خوب باشد آینده نزدیکی تمدنشان هم خوب خواهد شد. بنابراین مسئله رهبر، مسئله راننده ماشین است، راننده اگر خوب بود پوست پرتقال و پوست تخمه برایش مهم نیست اما اگر راننده رانندگی بلد نبود، رهبری لیاقت نداشت، ماشین هر چقدر هم که قشنگ باشد، این مسافرین به مقصد نخواهند رسید، بله ممکن است اگر مقصد، آخر می ‏دانید که بعضی‏ ها اصول دینشان سه تاست، می‏گویند اصول دین چندتا است؟ می‏گویند: سه تا، خوراک، پوشاک، مسکن. آنهایی که اصول دینشان خوراک و پوشاک و مسکن است، کار ندرند که رهبر حق باشد و یا باطل، می‏گویند: وضعمان خوب بود، وضعمان خوب بود، اینها دید، دید شکمی است، در دید انسانی، در دید الهی و دید اسلامی مسئله رهبری خیلی مهم است.

۶- آیه «بَلِّغ» در غدیر خم نازل شد

خلاصه ‏اش این (ما) مسئله رهبری است، روایات در این زمینه زیاد است، در اینکه این روایات زیاد است سنی و شیعه اختلاف ندارند، سنی و شیعه همه می‏گویند، عده زیادی از آنها را علامه امینی در الغدیر، از حدود چهارصد نفر از دانشمندان اهل سنت نقل می‏کند که همه گفته ‏اند که این آیه در غدیر خم نازل شد، وقتی پیامبر از مکه برمی گشت، هنوز حاجی‏ها متفرق نشده بودند، این آیه آمد، این آیه می‏گوید «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» بگو آنچه را که گفتم، آنچه را که گفتی چی است؟ توحید و نبوت و معاد و نماز و روزه را گفته بود، یک چیزی است که هنوز علناً نگفته بود، گرچه خصوصاً گاه و بی گاه گفته بود، یک چیزی است که علنی نگفته بود و یک چیزی است که باید همه آنها را کمک کند، یعنی توحید را زنده کند، مکتب انبیاء را زنده کند، عالم ملکوت و نماز را به ما بگوید، وقتی فرمان آمد، پیغمبر ایستاد، غدیر خم چهارراهی بود که یک عده‏ای می‏رفتند عراق، یمن، حبشه، مدینه، پیغمبر ایستاد و فرمود صبر کنید عقبی‏ها برسند، یک مدتی بایستند تا عقبی‏ها رسیدند و جلوی‏ها هم که تند رفته بودند، فرمود به جلوی‏ ها هم بگویید که برگردند، جمعیت در غدیر خم چقدر بودند، چند قول است، یک قول می‏گویند، یک چیزی می‏گویم که تا آخر عمر یادتان باشد، چند تا پیغمبر داریم؟ صد و بیست و چهار هزار تا، یک قول این است که جمعیت در غدیر خم صد و بیست و چهار هزار تا بود. حالا، کمتر هم گفته‏ اند، بیشتر هم ممکن است گفته باشند، حالا، صد و بیست و چهارهزار تا را دیگر آدم یادش نمی‏رود، چون عددش با عدد،… به یک کسی گفتم شماره تلفن خانه شما چند است، گفت می‏خواهی یکجوری بگویم که یادت نرود، گفتم آره، گفت درجه حرارت بدن انسان چند است؟ گفتم: سی و هفت، گفت: بارک الله، خانه ما سی و هفت، بیست. به یکنفر گفته شد که شماره تلفن خانه شما چند است، گفت: نمازهای شبانه روزی، صبح که بلند می‏شوی دو رکعت نماز می‏خوانی، ظهر هم چهار رکعت، عصر هم چهار رکعت، مغرب سه رکعت، عشا چهار رکعت، این شماره خانه ماست. یک کسی می‏گفت قرآن که می‏خواندم «مِنَ الضَّأْنِ اثْنَیْنِ وَ مِنَ الْمَعْزِ اثْنَیْنِ» (انعام/۱۴۳) نمی‏دانستم کدام ‏ها بز است و کدام‏ها میش، آخرش گفتم معز، بز، اینها رو حساب،حالا. حدود صد و بیست و چهار هزار تا گفته‏اند، از آن چیزهایی که روی شتر می ‏اندازند، روی هم گذاشت و بلندی درست کرد و رفت بالای بلندی و به مردم گفت صدای من را می‏شنوید و همه گفتند بله، و بعد فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِیٌّ مَوْلَاهُ»(کافی،ج‏۱،ص‏۴۲۰) راستی، یک رئیس کارخانه قند، اگر دویست تا کارگر داشته باشد، حاضر است ول کند و برود و وصیت و سفارش نکند؟ نه. یک رئیس دبیرستان حاضر است بچه را ول کند و برود؟ پیغمبر اگر مردم را رها کند و برای این مکتبی که این همه افراد زیر شکنجه هستند وصیت نکند، این پیغمبر، چه جور پیغمبری خواهد بود، من نمی‏توانم قبول کنم به عنوان یک انسان، که پیامبر ما با زجرها، با شکنجه‏ ها، با خون‏ها، این همه تلاش کند و مکتبی را بیاورد و برنامه هایی را بریزد و بعد هم مردم را به حال خودشان رها کند.

یغمبر دست امیرالمومنین (ع) را گرفت و فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِیٌّ مَوْلَاهُ» هرکس من رهبر و…، حالا، در مورد امیرالمومنین (ع) مسئله سفارش فقط هم نبود، گرچه نصب شد از طرف خدا، چون خدا گفته بود «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما» اما خود امیرالمومنین (ع) کمالاتی که دارد، که این کمالات را هیچ کسی منکر نیست، حتی پارسال به دعوت علمای شیعه ایران، یکی از علمای سنی مصر دعوت شده بود، البته شیعه و سنی همه با هم برادر هستیم، همه با هم دوست هستیم و ما آنها را دوست داریم و آنها هم ما را دوست دارند، البته حالا در یک سری مسائل نظریاتی مختلف است کما اینکه خود سنی‏ها هم میان دانشمندانشان اختلاف نظر هست، این دلیل بر این نیست که حالا ما یک غوغا و جدال و جنگی راه بیندازیم، همه با هم برادریم، همه هدفمان و جهتمان یکی است، اختلاف نظر هست.

۷- فضایل حضرت علی (ع)

یکی از علمای دانشمندان اهل سنت از مصر دعوت شد به قم، در یک جلسه مهمانی یک جمله‏ ای گفت، حتی برای ما طلبه ‏ها و برای بزرگان ما و برای علمای ما جالب توجه بود و هنوز ما به این توجه پیدا نکرده بودیم، این عالم سنی اینطور گفت، گفت: آقایان ایرانی شما تا حالا فکر کرده‏اید که چرا علی ابن ابیطالب در کعبه متولد شد؟ در جلسه هم نشسته بودند دانشمندان و علما، گفتند نه، ما در ذهنمان نیامده است، فلسفه ‏اش را نمی‏دانیم. گفت: من فکر می‏کنم فلسفه ‏اش این باشد، خدا علی ابن ابیطالب را گذاشت در کعبه و به ملت گفت رو به کعبه بایستید و نماز بخوانید، که توجه به کعبه که می‏شود، توجه به رهبری علی هم بشود، خدا علی را گذاشت در کعبه، آنجا متولد شد، تا هر جسمی که متوجه به کعبه می‏شود، روحش هم توجه به روح علی بشود. فضایلی که ایشان هست، در مسجد متولد بشود و در مسجد شهید بشود و عرض کنم به حضور جنابعالی که از نظر تربیت بچه‏اش، از نظر اخلاقش، زهدش، یک قصه کوچولو آخر جلسه ‏ام بگویم، در یک دقیقه، جنگی پیش آمد و امیرالمومنین با سربازها حرکت کردند و رفتند جنگ، شب شد و حضرت گفت عده ‏ای را می‏خواهیم برای پاسداری که عده‏ای بخوابند و عده‏ای پاسداری کنند، همه فرمودند ما خوابمان می‌‏آید، حضرت فرمود همه شما بخوابید، من خودم تنهایی پاسداری می‏کنم، سربازها خوابیدند و امیرالمومنین هم شمشیرش را دست گرفت و دارد پاسداری می‏کند، رهبر اسلام است ولی فعلاً پاسدار سربازهاست، طوری نیست، شمشیر دست گرفته و قدم می‏زند، یک وقت دید که خبری نیست، حالا که دید خبری نیست، گفت یک نماز شب هم بخوانیم، بعضی‏ها می‏پرسند چطور امیرالمومنین (ع) سر نماز اینطور متوجه خدا می‏شد که مثلاً تیر را از پایش می‏کشیدند، متوجه نمی‏شد، گفتم: شما در گل زدن چنان سرگرم گل زدن هستی که گاهی پایت لگد می‏خورد و خون از پایت می‏آید و متوجه نمی‏شوی، شما عشق گل زدن در مغزت است و آن عشق حق در مخش است.

یک کسی می‏گفت مگر می‏شود که یک کسی اینقدر نماز بخواند و خسته نشود، گفتم: بله، ماهی خیلی شنا می‏رود ولی خسته نمی‏شود، چون ماهی به آب سنخیت دارد، ما چون راه دستمان نیست خسته می‏شویم. کار نداریم، حضرت امیر شمشیرش را دست گرفت و قدم می‏زد و سربازها خوابیده بودند، بعد دید خبری نیست، گفت نماز شب بخوانیم. شمشیر را گذاشت کنار و بعد گفت (الله اکبر بسم الله الرحمن الرحیم). دیدبان دشمن دید که همه خواب هستند و آنکه هم که بیدار است، رفته سر نماز، گفت حالا وقت حمله است. از آن دور دیدبان دید و گزارش داد و حمله کردند، امیرالمومنین (ع) نمازش تمام شد و دید، دارند می‏آیند، نگفت بلند شوید، بلند شوید، سربازها را بیدار نکرد، تنهایی شمشیر دست گرفت و حرکت کرد، در دل شب، یک نفر به یک ارتش حمله کرد، همه آن ارتش از یک نفر ترسیدند و فرار کردند. امیرالمومنین (ع) رفت، و آنها فرار کردند، این بدو، آن بدو، و خلاصه در دل شب رفت و شش نفر از اینها را کشت، برگشت و آنها هم در دو فرسخ دویدند، بعد گفت نماز شب، چهار تا دو رکعتی بود، یک دو رکعتی آن را خواندیم، دو رکعتی دوم (الله اکبر، بسم الله) در دل شب، بین نماز شبش، جانور می‏کشد، در دل شب و بین نماز شبش، آدم می‏کشد، مثل اینکه پدران ما بین نماز شبشان چایی می‏خورند، یعنی یک دستش به شمشیر بود و یک دستش به اشک بود.

به علی گفتند می‏توانی یک سخنرانی بکنی که در تمام سخنرانیت نقطه نباشد، فوری یک سخنرانی با عظمت کرد که در تمام سخنرانیش، حرف نقطه دار نبود. هست، خطبه‏اش هست. گفتند الان می‏توانی یک سخنرانی کنی که در تمام سخنرانیت یک حرف الف دار نباشد. گفت: بله، فوری یک سخنرانی کرد که در تمام سخنرانیش حرفهای پر مغز و پر محتوا فرمود و یک الف نداشت. هر چه بگوییم در فضایل او کم گفته ‏ایم و کسی است که همه فرقه‏ ها عظمت آن را قبول می‏کنند. تا جلسه بعد که انشاء الله وارد بحث معاد می‏شویم. شما همه را به خدا می‏سپارم.

«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»

سخنران: حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی
برنامه درس‌هایی از قرآن | تاریخ پخش: ۱۳۵۸/۰۵/۲۸

.